۱. ابنحزم، ابومحمّدعلی، (1983)، رسائل ابنحزمالأندلسی، به‌تصحیح احسان عباس، بیروت: المؤسسه للدراسات و النشر.
۲. ابنرشد، ابوالولید، (1981)، تلخیص کتاب العباره، به‌تصحیح قاسم بترورث هریدی، قاهره: الهیئه المصریّه العامّه للکتّاب.
۳. ابن‌سینا، (1383)، الإشارات و التنبیهات، در: شرح الإشارات، قم: نشر البلاغه.
۴. ــــــــــ، (1371ق)، الشفاء، به‌تصحیح ابراهیم مدکور، قاهره، مصر: دارالکتّاب العربی للطّباعه و النشر.
۵. ــــــــــ، (1379)، النجاه من الغرق فی بحر الضلالات، به‌تصحیح محمدتقی دانشپژوه، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
۶. ــــــــــ، (1353)، رسالهٌ عن اجوبه المسائل الغریبه العشرینیّه، در: منطق و مباحث الفاظ، به‌تصحیح مهدی محقّق و توشی‌هیکو ایزوتسو، تهران: مؤسسه‌ی مطالعات اسلامی دانشگاه مک‌گیل کانادا با همکاری دانشگاه تهران.
۷. ــــــــــ، (1400)، عیون الحکمه، در: شرح عیون الحکمه، به کوشش احمد حجازی و احمد السقا، قاهره: مکتبه الأنجلو المصریّه.
۸. ابنمقفّع، روزبه بن دادویه اهوازی، (1357)، المنطق، به‌تصحیح محمدتقی دانشپژوه، تهران: انتشارات انجمن فلسفه‌ی ایران.
۹. اخوان الصّفا و خلّان الوفا، (1405)، الرسائل، قم: مرکز النشر.
۱۰. ارسطو، (1948)، منطق ارسطو، به‌تصحیح عبدالرحمن بدوی، قاهره: دارالکتب المصریّه.
۱۱. ارموی، سراجالدین، (بیتا)، تصویر نسخه‌ی خطی، بیان الحقّ و لسان الصدق، میکروفیلم کتابخانه‌ی ملک، ش 2843.
۱۲. ــــــــــ، (1384)، مطالع الأنوار، در: شرح مطالع الأنوار، به‌تصحیح محسن جاهد، رساله‌ی دکتری به راهنمایی نجفقلی حبیبی و احد فرامرز قراملکی، تهران: دانشکده‌ی الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران.
۱۳. باطنی، محمدرضا، (1374)، مسائل زبان‌شناسی نوین، تهران: انتشارات آگاه.
۱۴. بهمنیار، بن مرزبان آذربایجانی، (1349)، التحصیل، به‌تصحیح مرتضی مطهری، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
۱۵. تفتازانی، سعدالدین، (1412)، تهذیب المنطق، در: الحاشیه علی تهذیب المنطق، قم: مؤسسه النشر الإسلامی التابعه لجامعه المدرسین.
۱۶. حجتی، محمدعلی، (1384)، «سمانتیک اسامی خاص»، مجله نامه فلسفی، ش1، صص 3- 22.
۱۷. حسینی اعرج، محمدرضا، (1353)، الأرجوزه فی المنطق، در: منطق و مباحث الفاظ، به‌تصحیح مهدی محقّق و توشی‌هیکو ایزوتسو، تهران: مؤسسه‌ی مطالعات اسلامی دانشگاه مک‌گیل کانادا با همکاری دانشگاه تهران.
۱۸. خونَجی، ابوالفضائل افضلالدین محمد بن نامآور، (1389)، کشفالأسرار عن غوامض الأفکار، به‌تصحیح خالد الرّویهب، تهران: مؤسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه‌ی ایران با همکاری مؤسسه‌ی مطالعات اسلامی دانشگاه آزاد برلین آلمان.
۱۹. رازی، فخرالدین بنخطیب، (1381)، منطق الملخّص، به‌تصحیح احد فرامرز قراملکی و آدینه اصغرنژاد، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
۲۰. رازی، قطبالدین، (1384)، شرح مطالعالأنوار= لوامعالأسرار فی شرح مطالع الأنوار، به‌تصحیح محسن جاهد، رساله‌ی دکتری به راهنمایی نجفقلی حبیبی و احد فرامرز قراملکی، تهران: دانشکده‌ی الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران.
۲۱. راسل، برتراند، (1367)، مسائل فلسفه، ترجمه‌ی منوچهر بزرگمهر، تهران: انتشارات خوارزمی.
۲۲. ریزی، محمد بن اسماعیل، (1369)، «فلسفه‌ی اشراق به زبان فارسی»، به‌تصحیح محمدتقی دانشپژوه، حیاتالنقوش، تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، شماره 30.
۲۳. ساوی، زینالدین عمر بن سهلان، (1316ق)، البصائر النصیریّه، به‌تصحیح محمد عبده، قاهره: انتشارات الکبری الأمیریه.
۲۴. سبزواری، ملاهادی، (1369)، (الف)، شرحالمنظومه، الجزءالأول، قسم المنطق المسمّی بـ«اللئالی المنتظمه» و شرحها، به‌تصحیح حسن حسن‌زاده آملی، تهران: نشر ناب.
۲۵. ــــــــــ، (1369)، (ب)، شرح غرر الفرائد، به‌اهتمام مهدی محقّق و توشی‌هیکو ایزوتسو، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
۲۶. سوسور، فردیناند، (1382)، دوره‌ی عمومی زبان‌شناسی، ترجمه‌ی کورش صفوی، تهران: هرمس.
۲۷. سهروردی، شهابالدین یحیی بن حبش، (1383)، حکمه الإشراق، در شرح حکمه الإشراق قطبالدین شیرازی، به‌تصحیح عبدالله نورانی و مهدی محقّق، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
۲۸. ــــــــــ، (1334)، منطق التلویحات، به کوشش علی‌اکبر فیاض، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
۲۹. شهرزوری، شمسالدین محمد الإشراقی، (1372)، شرح حکمه الإشراق، به‌تصحیح حسین ضیائی تربتی، تهران: مؤسسه‌ی مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
۳۰. صفوی، کورش، (1379)، درآمدی بر معنیشناسی، تهران: انتشارات سوره‌ی مهر.
۳۱. طوسی، خواجه نصیرالدین، (1361)، اساس الإقتباس، به‌تصحیح مدرس رضوی، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
۳۲. ــــــــــ، (1363)، منطق التجرید، به‌تصحیح محسن بیدارفر، قم: مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی.
۳۳. غزالی، ابوحامد محمد، (1323ق)، المستصفی، بیروت: دارالمعرفه.
۳۴. ــــــــــ، (بیتا)، معیار العلم فی فنّ المنطق، به‌تصحیح سلیمان دنیا، بیروت: دارالأندلس.
۳۵. ــــــــــ، (1961)، مقاصد الفلاسفه، به‌تصحیح سلیمان دنیا، قاهره: دار المعارف بمصر.
۳۶. فارابی، ابونصر، (1408)، المنطقیات، به‌تصحیح محمدتقی دانشپژوه، قم: منشورات مکتبه آیه الله نجفی مرعشی.
۳۷. فرامرز قراملکی، احد، (1385)، اصول و فنون پژوهش در گستره‌ی دینپژوهی، قم: انتشارات مرکز مدیریت حوزه‌ی علمیه‌ی قم.
۳۸. ــــــــــ، (1391)، جستار در میراث منطق‌دانان مسلمان، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
۳۹. ــــــــــ، (1388)، روش‌شناسی مطالعات دینی، مشهد: انتشارات دانشگاه علوم اسلامی رضوی.
۴۰. ــــــــــ، (1381)، منطق، ج1، تهران: دانشگاه پیام نور.
۴۱. کاتبی قزوینی، نجم‌الدین، (بیتا)، (ب)، الرساله الشمسیّه، در: شروح الشمسیّه، مجموعه حواشٍ و شروح، بیروت: شرکه شمس الشروق.
۴۲. ــــــــــ، (بیتا)، (الف)، جامع الدقائق فی کشف الحقائق، تصویر نسخه‌ی خطی، مجموعه‌ی میکروفیلم دانشگاه تهران، ش 1345.
۴۳. کاشفالغطاء، علی، (1382ق)، نقد الآراء المنطقیه، النجف: مطبعه النعمان.
۴۴. کوزنزهوی، دیوید، (1371)، حلقه انتقادی، ترجمه‌ی مراد فرهادپور، تهران: انتشارات گیل با همکاری انتشارات روشنگران.
۴۵. لاینز، جان، (1383)، معنا‌شناسی زبان‌شناختی، ترجمه‌ی حسین واله، تهران: گام نو.
۴۶. مشکوه‌الدینی، عبدالمحسن، (1362)، منطق نوین (متن، ترجمه و شرح الّلمعات المشرقیه‌ی ملاصدرا)، تهران: انتشارات آگاه.
۴۷. ملکیان، مصطفی، (1384)، «جغرافیای دانشهای زبانی»، مجله‌ی نقد و نظر، سال دهم، شماره‌ی 1 و 2، صص 71- 104.
۴۸. موحد، ضیاء، (1368)، درآمدی بر منطق جدید، تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی.
49. Audi, Robert, (1999), the Cambridge Dictionary of Philosophy, Cambridge University Press.
50. Carnap, Rodolf, (1942), Introduction to Semantics, Cambridge, MA: Harvard University Press.
51. Grice, Paul, (1991), Studies In The Way Of Words, Harvard University Press.
52. Kripki, Saul, (1990), “Speaker’s Reference and Semantic Reference”, in: the Philosophy of language, ed. A. P. Martinich, OUP, pp. 248- 267.
53. Robinson, Richhards, (1972), Definition, Oxford.
54. Wimsatt, W. K., And M.Beardsley, (1954), The Intentional Fallacy, In: The Verbal Icon, Newyork Noonday press.
)